داستانک در عصر ما

بخش دوم-شماره 84

شماره 332 از مجموعه داستانک در عصر ما

هومن دیو!

(داستانی کوتاه برای جوانان و بزرگسالان)

زیر شلاق باد و باران، کنار خیابان، منتظر تاکسی بودم و به طور طبیعی در چنین حال و هوایی مسافرکش ها از هر نوعی پر از مسافر بود که آهسته از جلوی چشمانم می گذشتند. باد گاهی چنان شدید می وزید که اگر چترم را محکم نمی گرفتم آن را از دستم می قاپید! گاه مجبور بودم جلوتر بروم تا مسیرم را  به گوش راننده برسانم و باز ، باید به سرعت بر می گشتم که آبِ زیر چرخ های سواری ها خیسم نکنند!

در چنین شرایطی ناخوشایند، یک سواری شیک شخصی کمی جلوتر از من توقف کرد و با بوق زدن و اشاره دست، راننده از من می خواست زودتر سوار شوم!

من از خدا خواسته بدونِ درنگ چترم را بسته به داخل ماشین پریدم و کنارِ راننده نشستم...

سر و وضعم را مرتب می کردم که دیدم راننده لبخندی بر لب دارد!

آشنا به نظر می رسید و شناختم از نگاهش!«هومن صادقی» همکلاسی دوره دبستان که سال چهارم ناگهان غیبش زد! دو سال بعد  او را در خیابان دیدم در حالی که یک گاری دستی پر از میوه را هل می داد و بارش را تبلیغ می کرد! او کودکی بود با استخوان بندی محکم و قوی و کمی بلند تر از دیگر بچه ها! با ابروانی پر پشت و چشمانی درشت و نگاهی نافذ،  به گونه ای که اگر به کسی خیره می نگریست، طرف دچار ترس و اضطراب میشد! به همین دلیل بچه های شیطون سر به سرش می گذاشتند و او را «هومن دیو» خطاب می کردند و اما یقین داشتند که او  دستِ بزن ندارد و بر خلاف آن نگاه رعب آورش کودکی مهربان است. و من از همین نگاهش بود که در دید اول او را شناختم!

صدایش در آمد:«شناختی؟ یا داری فکر می کنی!؟» گفتم:«هومن صادقی، همکلاسی دوره دبستان که کلاس چهارم مدرسه رو ترک کرد!» گفت:«احسنت! و کاش! مدرسه رو ترک نمی کردم! خب، حالا اول بگو مسیرت کجاس و بگو تو این چن سال گذشته کجا بودی که دیده نمی شدی!؟» مسیرم را گفتم و اضافه کردم:« درس و مدرک و سربازی و کار... تا شدم کارمند!» باران شدت گرفته و به تگرگ تبدیل گردید و راننده را دچار مشکل کرد! هومن ناچار اتومبیل را در جای تقریبا امنی متوقف و از من پرسید:«همکلاسی عزیز! اگر وقتشو داری چند دقیقه ای بیشتر با هم باشیم، چون از دیدنت خیلی خیلی خوشحال شدم، به خصوص که من از شما خاطره ی خوبی به یاد دارم...

داستانک در عصر ما

یک عروس و دو داماد!!؟

(داستانی بلند برای بزرگسالان)

بخش دوم-شماره 65

شماره 313 از مجموعه داستانک در عصر ما

قسمت چهل و دوم: خوشبختی کجاست؟(قسمت پایانی)

و اندیشید:«پس پشت این فداکاریها، کاسه ای زیر نیم کاسه بوده و گر نه این روزا کسی برای کسی دل نمی سوزونه! کبوتر بازی که تو هفت آسمونم یک ستاره نداره...» و ناگهان با صدای بلند پرسید:«یکی به من جواب بده! چطور میشه یک نقاش ساختمونی، یک کبوتر باز یک لاقبا بر ثروتمندی ارجح باشه!؟ چرا !؟ پس خوشبختی کجاس!؟» بلافاصله سید جواب داد:«قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری!»

هر جایی که دل طلب کنه، هر جایی که دل خشنود و راضی باشه!؟»

بانوی محترم گفت:«حاج آقا ضمن تایید سخن آقا سید! عروس خانم گوهر شناسه! اسمال آقا دیگه نقاش ساختمونی نیس! استاد مینیاتوره، نگارگره، حالا دیگه اون یک هنرمنده، اهل ذوق کارشو می پسنده!» حاج آقا محضردار که انتظار زیاد آزارش داده بود با صدای بلند گفت:«به یمن و مبارکی این عروسی کم نظیر صلوات بفرستین!» و از حاجی خواهش کرد که بیشتر از این مهمانان را منتظر نگذارد. و. بازاریان گفتار محضر دار را دنبال گرفته حاجی را تشویق کرده و برای سلامتی اش صلوات فرستادند. حاجی در جمع دوستان و آشنایان محصور بود! دوستان هر یک برای خود شخصیتی و حرمتی داشتند، تا آن بانوی محترم که لحن و بیانش او را به روزگار جوانی می برد ، ایامی که از اشعار شاعران لذت می برد! حاجی چه می توانست بگوید!؟ کلامی برای گفتن پیدا نمی کرد! او خود بازاری بود و خوب می دانست چگونه سبک و سنگین کند و بفهمد گاهی شرایطی  در زندگی پیش می آید که انسان ناگزیر است خود را با آن شرایط همراه کند و گر نه جز حقارت خویشتن حاصلی نخواهد داشت.!

ناگهان دستهایش را به نشانه تسلیم بلند کرد و او برای دوستان و مهمانان به حالت تعظیم در آمد و امضایش لبخند رضایت را بر لبان محضر دار آشکار نمودو صدای دست زدن و مبارک باشه در فضای اتاق طنین افکند و سریع به مهمانان نشسته در حیاط سرایت کرد

آخرین ترانه ای که از بلندگو پخش شد با صدای پر شور و حال جمشید مشنگ بود و جوانان زیر لب زمزمه می کردند که پی برده بودند عروس خانم شیرازی است.

«دختر شیرازی جونوم/جونوم شیرازی/ چشماتو به من بنما/ تا شوم راضی/چشمامو می خوای چه کنی!؟ بی حیا پسر/ بادوم تو بازار ندیدی!؟ اینم مثل اونه/ولیکن نرخش گرونه/شب بیا روز نیستم خونه...

پایان

داستانک در عصر ما

دنباله

داستانک در عصر ما

شماره 5

شماره 253 از مجموعه داستانک در عصر ما

سینما (3)

از  خود راضی ها

(از خاطرات سید بازار برای جمعی از دوستان)

چند روزی می شد که یکی از دوستان شیفته ی فیلم و سینما خبر از اکران فیلمی هندی می داد که میان مردم و به ویژه جوانان گفتگوهایی ایجاد کرده و نقل هر مجلسی و محفلی بود که جوانان در آن نقش عمده داشتند. همچنین گفته می شد برخی افراد علاقه مند دو یا سه بار فیلم را دیده اند! و گاهی کسانی صف خرید بلیط را تشکیل داده اند که تا کنون پایشان به سینما باز نشده بود! و من می دیدم و می شنیدم که جوانان محله هر یک موضوع هایی از فیلم را توصیف می کردند! یکی از داستان عشق مثلث آن می گفت که با وجود شرایط غم انگیز حس کنجکاوی تماشاگر را بر می انگیزد! دیگری از موسیقی هند می گفت که چقدر بر بیننده فیلم تاثیر گذار است و او را از خود بیخود می کند!

 سومی از زیبایی صحنه های دل انگیزی می گفت که شبیه تابلوهای نقاشی است که به طور زنده دیده می شوند! و... و...

 و به سینما رفتم تا از قافله ی جوانان عقب نمانم! از همان دقایق ابتدای فیلم که گره اول داستان شروع می شد، چندین نفر از تماشاگرانی که قبلاً فیلم را دیده بودند صدایشان بلند شد که:«همین حالا این اتفاق می افتد!»

و سر و صدای تماشاگران معترض در می آمد که :«خب! همه فهمیدند که شما فیلم را دیدین! لطفاً اجازه بدین ما هم خودمون ببینیم!» و بار دوم که گرهی دیگر اضافه می شد باز همان گروه اول بی اختیار صدایشان در می آمد که:«همین حالا این اتفاق... می افتد!» و تماشاگران معترض داد می زدند:«آقایون خفه شین!» و نوبت سوم که اوج داستان فیلم بود و چند گره داستانی درهم تنیده شده و صحنه هایی غم انگیز دل تماشاگران را به درد می آورد و حلقه های اشک در چشمها مثل خود من موج می زد، چند نفر از گروه اول صدایشان در آمد که:«غصه نداره... فیلمه... آخرش میشه...» که تماشاگران عصبانی داد زدند:«فلان فلان شده ها! دهنتونو ببندین!» و بلافاصله از طرف مقابل ناسزاهایی به معترضان دادند که سالن بهم ریخت...

خیلی ها به جان یکدیگر افتادند! صندلی و دسته صندلی بود که پرت می شد و صداهایی...

که درد وحشتناکی در سرم و در تمام وجودم پیچید...

دست بر سرم کشیدم، پشت کله ام به اندازه گردو قلمبه شده بود! چراغهای اصلی سالن روشن و صدای سوت چند پلیس...

قصه های جنگل

قصه های جنگل

شماره 234 از مجموعه داستانک در عصر ما

نوشته: سیدرضا میرموسوی

برای کودکانی که به خاطر کرونا در خانه مانده اند

(گروه سنی ج-سه سال آخر دبستان)

عروسی پرندگان

جلد هشتم

قسمت چهارم

بخش پایانی

روباه کوچولو جواب داد:«کار بچه میمون به جایی رسید که رفت روی ماشین وانت و میوه های  شکارچی ها را خورد! این بچه میمون نمی داند که شکارچیها به هیچ حیوانی محبت نمی کنند مگر پشت این محبت دامی باشد آنهم به اندازه یک قفس آهنی بزرگ!

شکارچی ها قصد دارند همان بلایی را که سر خرگوش در آوردند، سر حیوانی بزرگتر در بیاورند و این بار با وسایل آهنی آمده اند!»

کار هر روز صبح بچه میمون فضول این شده بود که وقتی شکارچی ها در چادرشان خواب بودند،  او خودش را به بالای وانت می رساند و حفاظ میوه ها را  کنار می زد و چند تا موز را می خورد و این صبحانه خوردن برای او به صورت یک عادت درآمده بود! چند روزی به همین طریق گذشت. یک روز صبح زود بچه میمون فضول طبق عادت هر روز وقتی از ماشین بالا رفت از سبدهای میوه خبری نبود! فقط یک سبد پر از موز زرد در انتهای قفس قرار داشت، موزهای زرد و درشتی که دهن آب می افتاد! بچه میمون گرسنه طاقت نیاورد و بدون تامل وارد قفس شد...

غیژ....غیژ...تق... در آهنین قفس بسته و قفل شد...

بچه میمون در جای خود به هوا پرید که سرش به میله های قفس خورد، هراسان خودش را به در و دیوار قفس می زد و میله ها را با چنگ و دندان می گرفت و زور آزمایی می کرد که بی ثمر بود. از میله های سقف آویزان می شد و تلاش و تقلایی زیاد از خود نشان می داد تا سرش را  از لابلای میله ها بیرون کند، اما تلاشش به جایی نمی رسید. کارش به جیغ زدن کشید... جیغ و صداهای عجیب و غریبش، پرندگان را در آسمان آن منطقه به پرواز در آورد! و در اندک مدتی سر و صدای پرندگان گوناگون غوغایی به پا کرد و هر لحظه بر تعدادشان افزوده میشد، گویی یکدیگر را خبر می کردند یا صدا می زدند! روباه کوچولو و آقا سنجاب خودشان را به کنار رودخانه رساندند و از پشت درختی دیدند که دو مرد شکارچی چادرهایشان راجمع کرده و در همان حال می خندیدند! یکی از آنها در میان سر و صدای زیاد پرندگان با صدای بلندی گفت:« این هم هدیه برای مدیر سیرک!

 چقدر سفارش می کرد برایش یک بچه میمون بگیریم، چه پولی خواهد داد! هنوز که میمونها خبردار نشده اند باید هر چه زودتر برویم!»

شکارچی دومی پرسید:« این پرندگان چرا جمع شده اند!؟ خیلی زیادند و زیادتر می شوند، نگاه کنید! آسمان تیره و تار شد، چه سر و صدایی!» شکارچی اول ضمن نگاه به پرواز و سر و صدای پرندگان گفت:«قدیمی ها می گفتند، عروسی دارند!» ماشین وانت حرکت کرد، بچه میمون همچنان خودش را به در و دیوار قفس می زد و جیغ می کشید...

آقا خرگوش و آقا شغال از سر و صدای پرندگان به رودخانه نزدیک شده بودند و با دیدن بچه میمون فضول در قفس خودشان را به روباه کوچولو رساندند و آقا خرگوش گفت:«برویم کمکش کنیم!» روباه کوچولو جواب داد:«مگر می خواهید هیچ پرنده ای در جنگل باقی نماند!؟ عادت زشت و خطرناکی پیدا کرده بود، آدم ها ادبش می کنند، ببینید پرندگان چه جشنی گرفته اند!» و آقا شغال که با چشم حسرت به جمعیت زیاد  پرندگان نگاه می کرد لبهایش را لیسید و گفت:«کاش یکی دوتا از این پرنده ها قسمت ما می شد!» وانت کم کم لابلای درختان از نظرها محو می گردید و جفت طوطیهای سخنگو که روی شاخه درخت هنوز وانت را می دیدند گفتند:« شکارچی ها آمدند! شکارچی ها آمدند!»

آقا خرگوش به بالای درخت نگاهی کرد و گفت:«نه! نه! شکارچی ها نیامدند! شما باید بگوید، شکارچی ها رفتند!» و طوطیها که همان جمله اول را گرفته بودند باز صدایشان بلند شد:«نه! نه! شکارچی ها نیامدند! نه! نه! شکارچی ها نیامدند!» و به هوا پریدند با پرندگان دیگر همراه و هم آواز شدند

پایان

هفته آینده جلد نهم: غصه بچه خرس

قصه های جنگل

قصه های جنگل

شماره 213 از مجموعه داستانک در عصر ما

نوشته: سیدرضا میرموسوی

برای کودکانی که به خاطر کرونا در خانه مانده اند

(گروه سنی ج-سه سال آخر دبستان)

آقا شغاله و جشن انگور خوران

جلد سوم

قسمت دوم

آقا خرگوشه روی دو پای بلندش جَست می زد و می دوید و گاهی نفس زنان می ایستاد و خستگی می گرفت، تا دوستان نزدیک می شدند، دوباره از میان سنگها و بوته های کوهی می گذشت و بالا می رفت. 

آقا شغاله شروع کرد به تعریف و توصیف از باغ انگور...

آقا خرگوشه از آن بالا داد زد:«ولی من هویج را بیشتر دوست دارم!» روباه کوچولو که از پر حرفیِ آقا شغاله حوصله اش سرآمده بود گفت:«دوست عزیز! من هم انگور را خیلی دوست دارم، ولی این تاکستان پربار، حصاری، پرچینی یا صاحبی ندارد!؟» آقا شغاله گفت:«کوچولوی عزیز! من خودم چند شب است که بعد از غذا خوردن، سری به این باغ می زنم و تا دلم بخواهد انگور می خورم، البته از قرمزها... و هیچ مشکلی پیش نیامده، خیالتان آسوده باشد.»

روباه کوچولو پرسید:« یعنی هیچ صدای سگی را هم نشنیدید!؟» آقا شغاله جواب داد:«کوچولوی عزیز! سگ کجا بود!؟ اگر سگی وجود داشت که با خود من می جنگید!» آقا گرگه گفت:« سگ فقط سر و صدا دارد، کاری نمی کند!»

آقا خرسه ایستاد و گفت:«شغال عزیز! زنبور چی!؟زنبور هم نیست!؟ می دانی که من خاطره خوبی از زنبور ندارم!»(1)

آقا شغاله جواب داد:«باغ انگور بی زنبور نیست، شما باید بدانید که زنبورها ، شبها می خوابند وگر نه خود مرا نیش می زدند...

آها راستی دوستان عزیز! اگر خطری باشد من که یاران خوبم را به خطر نمی اندازم!»

خانم خرسه همین طور که سرش پایین بود و به دنبال آقا خرسه می رفت گفت:« خودش چند شب آنجا رفته است نباید نگران باشیم!»

حیوانها به بالای کوه رسیدند به راستی که چه مهتابی بود! ماه گرد و بزرگ نور افشانی می کرد و آسمان پر از ستاره های  ریز و درشتِ درخشانی بود که  به طور مداوم چشمک می زدند...

لکه های کوچک ابر از کنار ماه به اشکال گوناگون آرام و بی صدا می گذشتند و زمین و هر چه در آن بود زیر نور مهتاب به رنگ نقره ای می درخشید.

آقا خرگوشه در سراشیبی با فاصله از دوستان روی تخته سنگی ایستاده بود و تندِ تند دهنش تکان می خورد، مثل اینکه گیاهی را می جَوید.

آقا شغاله روی یک بلندی رفت و گفت:«نگاه کنید! آن پایین باغ انگور است... من خودم در همین باغ پربار، بارها انگور خورده ام البته از نوع قرمز...»

آقا خرگوشه از آن پایین با صدای بلند گفت:«ولی من هویج را بیشتر دوست دارم!»آقا شغاله گفت:«خرگوش عزیز! شما می توانید کنار آن اتاقکِ باغ بروید! آنجا یک کَرت(2) به سبزی و هویج اختصاص دارد، می توانید حسابی هویج بخورید!»

روباه کوچولو که همیشه فکر می کرد گفت:«باغ پرباری به نظر می رسد، اما شغال عزیز! مطمئن هستید که این باغِ پربار بی صاحب است!؟ و اگر بی صاحب است، آن اتاقک برای چه کاری می باشد!؟»...

1-اشاره به حادثه ی قصه ی جلد اول، قسمت چهارم

2-قطعه زمینی برای زراعت