گلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسیگلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسی
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(23)
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(23)
سیدرضا میرموسوی
شماره 183 از مجموعه داستانک در عصر ما
سورپرایز!
...هر روز چشمهایم به دنیای روشن تری باز می شد و بی اختیار هر تابلو یا نوشته ای را می خواندم و نیز روزنامه و مجلات و ...
اما هیچ روزی از کار کردن در کنار ایلیار غافل نبودم و با زبان زد شدن ایشان به عنوان استاد بنای مسئول و خلاق همراه با حاجی معمار خوش نام، سبب شد ایلیار روزی با سرهنگ پادگان قرارداد ببندد، که طبق آن بنده پس از طی دوماه دوره تعلیماتی نظام وظیفه امور ساخت و ساز ساختمانی پادگان را تا پایان دوره خدمت به عهده بگیرم.
روزی سقف آسایشگاهی را می زدم که متوجه شدم افسری جوان بِرّ و بِرّ مرا تماشا می کند! دقت کردم، آشنا به نظر می رسید ، خشکم زد!!!
پسر آقای امیری بود!
یعنی چی!؟
او کجا اینجا کجا!؟
و صدایش را بلند کرد:
«سرکار اوستا! خسته نباشی!» تا از داربست پایین بیایم تمام خاطرات باغ خرابه، بچه محصل، این آقازاده آقای امیری، عروس خانم، آشپزباشی هیجان زده...(1)
مانند فیلمی پیش چشمهایم به نمایش در آمد و در باطن کمی آشفته و نگران بودم!
سلام نظامی دادم که سرباز بنا محسوب می شدم و جناب سروان با چهره ای باز مرا به آغوش کشید و خندان پرس و جوی حال مرا می کرد و به اتیکتم نگاهی انداخت و گفت:«از دیدن شما سرکار پایدار خیلی خیلی خوشحالم! ابتدا شک داشتم ولی خوشبختانه شکم به یقین تبدیل شد. چند وقت پیش در دفتر جناب سرهنگ بودم که با حاجی معمار و دوست شما اوستا ایلیار آشنا شدم که بسیار از نحوه ی کار و رفتار شما رضایت داشتن و از این بابت هم شادی خودمو نمی تونم پنهان کنم و این خبر برای من و خانواده ام یک سورپرایز هیجان انگیزه...»
از برخورد خوب او به یاد پدر بزرگوارش افتادم که همیشه شایسته احترام می دانستم و اینک پسر خلف او همان صفات را به ارث برده بود، لذا گفتم:«دیدن شما، پس از سالها برای منم یک سورپرایزه!»...
1-به شماره های 1-2-3 و4 مراجعه شود.
داستانی بلند برای نوجوانان(22)
داستانی بلند برای نوجوانان(22)
سیدرضا میرموسوی
شماره 182 از مجموعه داستانک در عصر ما
پیام پیر فرزانه
...نهایت درماندگی! برای رهایی از آن صادقانه گفتم:« آقا! ببخشید! من سواد ندارم!»
بدترشد! پیرمرد با تعجب سراپای مرا برانداز کرد و گفت:«نمی تونم باور کنم! مگه میشه جوونی خوش تیپ به زیارت حافظ اومده باشد و با شنیدن غزل او شارژ بشه اما سواد نداشته باشه!؟»
در راه برگشت ایلیار در حین رانندگی گفت:« سفر خاطره انگیزی شد، اما رضا! تو خاطرت شاد نیس!»
گفتم:«چرا!؟ از صدای خواننده لذت بردم مگه کی بود که این همه از ایشون استقبال می شد!؟»
ایلیار گفت:«بهترین خواننده در میان آوازخوانان! یعنی استاد آواز و کارش میشه، کار عاشقونه!
اما تو نگفتی که چرا گرفته ای!؟»
با شناختی که از ایلیار داشتم، ول کن نبود باید ماجرا را شرح می دادم، و اضافه کردم:« پیرمردی شبیه شما شیفته اشعار حافظ بود!
ولی حیف که با چماقی از شرم بر اون کاخ حس و حال به یادموندنی چنان کوبید که حالمو گرفت... کاخی که با مصالحی از احساس و اندیشه توسط اون هنرمند توانا در ذهن و فکرم ساخته شده بود! حالام حواسم به اینه که پیرمرده مقصره و مجرمه یا اینکه مشکل اصلی در خود منه!؟»
ایلیار لبخندی زد و گفت:«در هیچ کدوم! پیرمرده از شما کمک خواسته و شما و هم هیچ شانسی در گذشته نداشته ای که به مدرسه بری!»
و باز بلندتر خندید و ادامه داد:«میگم رضا! ممکنه پیرمرده، همون پیرفرزانه حافظ باشه! اومده در حضور جمع مواخذه ات کنه! آخه اینجوری تاثیرش بیشتره! امیدوارم پیامشو گرفته باشی!»
با ورود به تبریز پیام پیر فرزانه را به اجرا درآوردم و در کلاسهای شبانه(اکابر) ثبت نام و در مدت سه سال با تشویق های مکرر ایلیار و حاجی معمار(تصدیق) ششم ابتدایی را گرفتم و در این ایام هر روز...
داستانی بلند برای نوجوانان(21)
داستانی بلند برای نوجوانان(21)
سیدرضا میرموسوی
شماره 181 از مجموعه داستانک در عصر ما
شور و شیدایی در شیراز
در حالی که مشت گچی را که من آماده کرده بودم روی دیوار پهن می کرد و ماله می کشید جواب داد:
«از کودکی توی باغچه حیاط با گل و چوب و سنگ ریزه انواع خونه ها را می ساختم، یادمه پدر خدابیامرزم به مادر می گفت؛ نگاه کن! اونقدر تو کارش جدیه که گذشت زمون یادش میره...
اینو میگن کار عاشقونه!
میشه کاراشو به عنوان دکور استفاده کنیم!»
در سه روز فراغت اجباری بنابر تعلق خاطر ایلیار به حافظ با پیکان تازه خریده اش عازم شیراز شدیم و بین راه ایلیار ترانه می خواند:« بیا بریم شاه چراغ، شاه چراغ، عهدی ببندیم، عهدی ببندیم...»
و پس از زیارت، وارد حافظیه شدیم و چه خبر بود!؟
جمعیتی انبوه از دانشجویان دختر و پسر گرداگرد آرامگاه در صفوفی منظم ایستاده بودند و دل و جان به صدای دل انگیز و روح نواز هنرمندی سپرده که در کنار تربت حافظ ابیاتی از غزل شاعر را در دستگاه آوازی چنان می خواند که گاه جوانان از سر شوق و شور اشکی در چشمهایشان حلقه می بست یا بر گونه ها می چکید، و گاهی خواننده مانند بلبلی بر شاخسار چهچه ی ممتدی سر می داد که همه جمعیت حاضر در حافظیه به وجد آمده از شدت شادی و هیجان کف می زدند و سوت می کشیدند...
و ایلیار را می دیدم در حس و حال شیدایی!
بیخود از خود و گویی در این عالم نیست...
و افسوس و دریغ که این عالم لذت بخش را پیرمردی از من گرفت!
موضوع از این قرار بود که چند تن از دانشجویان اوراقی را میان حاضرین پخش می کردند.
به دست من که رسید دیدم صفحه ای نقاشی خط رنگین از ابیات غزل بود که محو زیبایی آن شدم و وانمود می کردم که آن را می خوانم!
پیرمرد کنارم گفت:«جوون! لطفا بلندتر بخون! من عینک مطالعم رو نیاوردم!»
و عرق شرم بر سراسر وجودم نشست...
آرزو می کردم آب شوم و به زمین فرو روم، و یاد زمین دهان باز کند و مرا ببلعد...
داستانی بلند برای نوجوانان(20)
داستانی بلند برای نوجوانان(20)
سیدرضا میرموسوی
شماره 180 از مجموعه داستانک در عصر ما
دوستان وفادار(1)
وقتی که کمی چشمهایم را باز کردم، روی تخت بیمارستان بودم. پلکهای سنگینم حکایت از ورم داشت و شاید سیاه و کبود!
و این موضوع شامل تمامی بدنم می شد، چون با کمترین حرکت همه ی بدنم تیر می کشید و درد می کرد!
اطرافم را می توانستم ببینم، کنار تختم خانمی محترم نشسته بود و با لبخند می گفت:« من خانم حاجی معمارم، حاجی و آگا(آقا) ایلیار رفتن دنبال دارو...»
با پلک زدن تشکر کردم و بغضی گلویم را فشرد! خانمی غریبه مراقبم بود و همسر این خانم به اتفاق دوستم در پی درمان من!
و صدای مهربان خانم پرستار:« آقا پسر! این قرصو باید سر وقت میل کنی!»
آقا پسر، کلام عروس خانم بود...
چشمهایم چشمه ی جاری اشک شدند و بغض مانده در گلو خود را رها کرد! صدای ایلیار:« عموجون! شما و خانم تشریف ببرین! من پیشش می مونم!» کمی بعد گفتم:« ایلیار! اون شعری که تو تهرون به آواز می خوندی برام بخون!»
ایلیار گفت:« نمیشه! اینجا بیمارستانه!» گفتم:«آهسته زمزمه کن!»
ایلیار:
پس از مرخص شدن از بیمارستان تنم را به کار کشیدم، دلبسته کار بودم و بدون آن احساس حقارت می کردم و یاد گذشته آزارم می داد.
البته ایلیار چند روز اول مراعات مرا می کرد و سعی داشت جُور مرا بکشد تا به کار لطمه ای وارد نشود.
این مرد جوان با خلاقیت و خوش ذوقیهای خود و نیز خوش اخلاقی اش در جمع کارگران نه تنها مرا بیشتر و بیشتر مجذوب می کرد بلکه هر کارگری مشتاق بود زیر دست او کار کند!
ایلیار چنان ابزار کار را ماهرانه به کار می برد که از تماشای آن لذت می بردی و از ته دل تحسینش می کردی!
و بر این اساس بود که خیلی زود زبانزد و مورد توجه معماران و شرکت های ساختمانی قرار گرفت... و روزگار کاری به ما سازگاری نشان می داد...
روزی کنجکاوانه پرسیدم:« اوستا ایلیار! از کی متوجه شدی به کار بنایی علاقه داری!؟»
1-اشاره به بیت سعدی: مرا به علت بیگانگی از خویش مران که دوستان وفادار بهتر از خویشند
2-حافظ