گلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسیگلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسی
داستانی بلند برای نوجوانان(8)
داستانی بلند برای نوجوانان(8)
سیدرضا میرموسوی
شماره 168 از مجموعه داستانک در عصر ما
رضا زنگوله مجروح!
... شب از نیمه گذشته بود، هجوم افکار گوناگون آرامم نمی گذاشت! ماجرای زنگوله دلم را آزار می داد که فریادی کل افکارم را کنار زد!:«آی دزد! آی دزد...»
و به دنبال هیاهوها شنیدم:«آخ! نزن!»
از لبه ی بام نگاه کردم، تعدادی تو کوچه می دویدند و برخی از پشت بامها به کوچه می پریدند... و کسی داد زد:«زدنش!» یاد رضا مضطربم کرد و خودم را به کوچه رساندم، جلو رفتم رضا دراز به دراز روی سنگ فرش افتاده و در سایه روشن چراغ برق سر و صورتش آغشته به خون دیده می شد!
استاد صفر گفت:«این رضا زنگوله است... من میشناسمش!
باباشم سمساری داره! هر جا منفعتش باشه مثل کنه می چسبه و به آسونی کنده نمیشه!»
اکبر آقا جگرکی با تاسف گفت:« عجب دور و زمونه ای شده! حالا... یه الف بچه از دیوار مردم میره بالا...»
پیرمردی گفت:«کاش نمیره... والّا خونش گردن گیره...»
به دنبال این سخن هر یک از افراد حاضر به بهانه ای به طرف خانه هایشان برگشتند!
استاد صفر گفت:« به شهادت همسایه ها گربه ها نقشه شبیخون کشیدن!
میخوان کلک کفترامو بکنن، من باید برم!(1)»
اکبر آقا جگرکی گفت:«منم باید برم تا به جگر و دل و قلوه شبیخون نزدن!»(2)
پیرمرد به من گفت:«پسرجان! برو علی آقا راننده تاکسی رو خبر کن! به پنجره بزن بیدار میشه!»
و دقایقی بعد داخل درمانگاه بودیم.
دکتر پس از معاینات لازم اظهار کرد که:« جراحات سطحیه! فقط بمونه تا بهوش بیاد و سر و صورتش تمیز و زخمها پانسمان بشه!»
پیرمرد خطاب به من گفت:« برو پسرجان بخواب من پیشش می مونم!»...
1 و 2- به قسمت 6 رجوع شود
داستانی بلند برای نوجوانان(5)
داستانی بلند برای نوجوانان(5)
سیدرضا میرموسوی
شماره 165از مجموعه داستانک در عصر ما
شر شیطون
...منم به دنبال آنها با قدمهای تندتری رفتم و به مرد خپله که حدس می زدم آشپز باشی عروسی باشد گفتم:«اوستا! شما بزرگواری کنین، شما ببخشین!»
اوستا خشمگین گفت:« نکنه تو خوردن مرغا شریکش شدی!؟
نشنیدی تخم مرغ دزد شتر دزد میشه آقا محصل!؟»
و جلو باغ که رسید پسر بچه را صدا زد و گفت:«پسرجون! برو آقا جونتو خبر کن! بگو دزدو گرفتیم!» آقا ظاهر شد! دبیر ادبیات آقای امیری بود!
آشپز باشی که مچ دست رضا را محکم گرفته و رها نمی کرد، گفت:« آقا! دزد اصلی! خودِ خودشه! آقا ما سرمایمون آبرومونه!
اگه اونم ضایع بشه! دیگه اعتباری برامون نمی مونه!؟»
آقای امیری با لحنی مهربان گفت:«این چه حرفیه!؟ سرمایه شما سالها زحمته و رحمته! و ریشه محکمی داره...
شاخه بید نیست که با هر سوت و فوتی بلرزه...
و اما این آقا پسر!
از همسن و سالاش چیزی کم نداره... بلکه بیشتر، چون عمق زندگی رو درک کرده...»
آشپز گفت:« آقا دزد مرغاست!»
آقای امیری گفت:«سوءتفاهم شده... دست پخت استادانه و معطر شما اشتهای هر کسی رو تحریک می کنه! این پسر که جای خود داره...»
(شبیه برخورد اُسقف با ژان وال ژان)(1)
و نیز دیدم خانمی آمد و به آقای امیری چیزی فهماند که ایشان لبخند زنان گفت:«جناب آشپز باشی! اون چه که می پنداشتیم عین حقیقت بود! خلاف کار از خودمونه!
شما عفو بفرمایین!»
و در این موقعیت سواری پیکان جلو باغ توقف کرد و سه پسر جوان قبلی از آن پیاده شدند!
پسر بزرگتر که کمرش را گرفته بود با دیدن رضا بر افروخته گفت:«این شر شیطون اینجا چیکار می کنه!؟
1-اشاره به داستان بینوایان اثر ویکتورهوگو
داستانی بلند برای نوجوانان(3)
داستانی بلند برای نوجوانان(3)
سیدرضا میرموسوی
شماره 163 از مجموعه داستانک در عصر ما
آی دزد آی دزد
هر چه اطراف را گشتم اثری از رضا نبود.
راهی خانه بودم که صدایی به گوشم رسید!
صدا از طرف زیرزمین می آمد!
زیر زمینی که فقط دریچه ای به آن راه داشت و شبها لانه ی حیوانات و روزها آشغال دونی بوگندو که هر کسی از آنجا فاصله می گرفت.
صدا را بلندتر شنیدم:
«بچه محصل! یارو طوریش که نشد!؟»
گفتم:« نه! خیالت راحت باشه!»
لابد احساس مسسئولیت هم می کرد!!!
آن روز بعد از ظهر به باغ خرابه رفتم تا تلافی زمان تلف شده صبح را در بیاورم ولی اشتباه کردم، صدای موسیقی شاد عروسی چنان بلند پخش می شد که درس خواندن امکان نداشت...
فوری از باغ خارج شدم و دورتر زیر درختی نشستم.
آفتاب غروب می کرد که صدای :« آی دزد آی دزد» حواسم را جلب کرد.
چند نفر کوچک و بزرگ چوب به دست می دویدند و بد و بیراه می گفتند...
مردی خپله که از سر و صورت و سبیل پرپشتش عرق می چکید دست و صورت مرا بویید و گفت:«نه! ایشون بوی روغن نمیده!»
و با لنگ دور گردنش عرقش را می گرفت.
پسر بچه ای داد زد:«حروم زاده پنج تا رون مرغ رو دزدیده...»
و هر کدام به سویی دویدند...
به رضا مشکوک شدم!
به طرف باغ رفتم و به سوی زیرزمین، صدای زنگوله شنیده شد و آشغال و خاک کنار رفت و رضا بیرون آمد!
آنچه که عجیب به نظر می رسید شاخ گل سرخی بود که در جیب پیراهن رضا خودنمایی می کرد و لبخندی که بر لبش دیده میشد!
فکر کردم حتما به غذای عروسی دستبرد زده! اما او روایت دیگری داشت...