داستانک در عصر ما

سیدرضا میرموسوی

داستانک شماره 133

اسمال سیخی(1) روی پشت بام با پرواز کبوترانش حالی می کرد و گاه گاهی طبق عادت نگاهی به خانه حاجی آجیلی(2) می انداخت! در کار سرک کشیدن بود که آخرین نگاه وجودش را لرزاند!

گر گرفت و گونه هایش گلگون شد! نفهمید چگونه پله ها را پایین دوید یا پرید! دست به دامن مادر شد و آشفته حال گفت:

« همین حالا دیدم برای شیرین خواستگار اومد! خونواده ای با یه پسر جوون، گل و شیرینی به دست رفتن تو خونه ی حاجی آجیلی!»

 ننه اسمال(3) لبخند زنان گفت:« هول نشو پسرم! مواظب باش آتیش این عشق نسوزاندت! با اینکه می دونم په خبره محض خاموشی این آتیش می رم و سری می زنم».

اسمال گفت:« مادر! جون من اون شعر رو بخون!»

ماد ر:

«عشق ار چه بلای روزگار است، خوش است               این باده اگر چه پر خمار است خوش است»(4)

ساعتی گذشت...

سالی بر اسمال گذشت...

مادر خندان لب برگشت و گفت:« شیرین جون یه داداش کوچولو داره! و ازش جدا نمیشه، گوشه چشمی به ما هم داره...

با شرم و حیا حالتو پرسید!

{چه خوش بی مهربونی هر دو سر بی(5)}

و حالا باید برم کمک احوالشون!»

و اسمال باز نفهمید چگونه پله ها را دوید یا پرید و به پشت بام رسید!

کبوتری را به آغوش نوازش کشید و سر بر آسمان خدا را ستایش و نیایش می کرد.

1- 2- 3 به داستانکهای 14-89-92-98-101-105-110 و 113 رجوع شود.

4-مولوی

5-باباطاهر