داستانک در عصر ما

سیدرضا میرموسوی(شماره 72)

در چشم ساکنان مجتمع، نشان واهمه ای دیده می شد! واهمه ای از آقای الف. م. باران. واحد 21. این آقا موهای بلندش را پشتِ سر رها می کرد، سبیل ها نوک تیز و برگشته، چشم ها درشت، ابروهای کمانی و باریک و قدی دراز و استخوانی دارد. بدون کمترین مزاحمتی برای کسی! چرا واهمه!؟ تا آن شب دهشتناک!

ابتدا مختصر گیجی به ما دست داد و همزمان لوسترها تکان خوردند... گچ و خاک از سقف و دیوار می ریخت... صدای خفیف و ناهنجار از ساختمان و صداهایی بلند از مردم هول کرده که هیاهو کنان از ساختمان ها خارج می شدند:« زلزله... زلزله...» چند دقیقه نشد همه بیرون بودند به جز یک واحد از ساختمانِ ما که می دانستیم دو کودک دارند و مرد خانه بیمار است. کسی جرات ورود به ساختمان را نداشت! مگر آقای الف. م. باران که به طرف ساختمان دوید و دقایقی بعد با دو کودک در آغوش بیرون آمد و به دنبال او مرد بیمار و همسرش به جمع ما پیوستند.

آقای الف. م. باران مرد بیمار را با ماشین خود به بیمارستان برد. وقتی که برگشتند نزدیکیهای صبح بود! کم کم پی بردیم آقای الف. م.باران شاعر و نقاش است و هنگام تشکر از او تنها این بیت را خواند:

مولانا

تماس با نویسنده:                                                                                       [e-mail]