رمانتیک

رمانتیک

قطعه ادبی از کتاب بهاریه نوشته سیدرضا میرموسوی

شماره 203 از مجموعه داستانک در عصر ما

تو  می گفتی وفا یعنی:

دو تایی توی باغ آرزوهامان

                                           دویدن

و دست در دست هم

                                                    از هر چمن یک گل

و از هر شاخه ای

                                        یک میوه چیدن

*

تو می گفتی وفا یعنی:

اگر گردی، غباری، یا که تاری

                                                                     در میان باغ

نشیند روی چشم هامان

بایستم روبروی  هم

                                               نگاه ها در نگاه هم

برو بیم با نسیم سوت لب هامان

همان گرد و غبارِ

                                       مانع دیدن

*

تو می گفتی وفا یعنی:

اگر تک بوته ای در باغ

از هجوم باد و طوفانی

                                               به خود لرزید

و یا یک تک درخت میوه ای

در سوز سرمای زمستانی

                                                       از ریشه ها

                                                                   بر جای خود خشکید

من و تو، 

                     پا به پای هم

همان تک بوته را 

با بوته های سالم دیگر

                                   به هم پیوند خواهیم زد

و یا این که

                                    به جای تک درخت خشک

یک جفت نهالِ 

                                    زنده خواهیم کاشت

*

تو می گفتی وفا یعنی:

اگر خاری خلد بر دست هامان

و یا رنجی رسد بر جسم و جان هامان

پرستاری شویم

                                  دلسوز و یاریگر

و تا بهبودی کامل

                                     بمانیم تا سحر بیدار

                                                                       بر بالین یکدیگر

*

تو می گفتی وفا یعنی:

که طعم زندگانی را

                                          زیر سقفی چشیدن

و با یک ظرف و یک قاشق

                                                       و یک لیوان

شراب مهربانی را

به زیر سایه ی تنها درخت بید مجنون

                                                                       سر کشیدن

*

تو می گفتی وفا یعنی:

اگر روزی،

                   سپید ابر بهاری آمد و

                                          از آسمان باغ بارش کرد

و هر گل میوه ای

                                                     تا از درون هر جوانه

سر برون آورد و

                                     باران را  نیایش کرد

من و تو

                                     زیر چتری آسمانی رنگ

در مسیر جویبار و  رود

و بر سبز مخمل مرطوب

                                                 سرود عهد خواهیم گفت

که تا جان و جهانی هست

                                                    از آنِ هم

و تا جاوید، 

                                                    خواهیم بود...

ولی یارا!

در این ایام، 

که من با خاطراتم

                                    زندگی دارم

سوالی راه ذهنم

                                      بست

و آن این است:

ز صحبت های رویایی که می کردی

تو اصلا، 

                                 هیچ یادت هست!؟

و پاسخ را خود من خوب می دانم

که خواهی گفت:

                                      «جوانی هم بهاری بود و بگذشت...»(1)

1-باباطاهر