داستانک در عصر ما

سیدرضا میرموسوی

داستانک شماره 112

حاجی آجیلی(1) را نصف شب به بیمارستان رساندند!

و شایعات در محله شروع شد:

1-«بیچاره یه دفه حالش بد شده...»

2-«نه بابا! شیش ماهه خودشو به دارو گیاهی بسته!»

3-«میگن شیکمش باد کرده...»

4-«میگن زبونم لال از اون بیماریهای خطرناکه...»

5-«بعضی دکترا جوابش کردن!»

6-«نه بابا گفتن کار ما نیس!»

7-«پس دکترا چکارن!؟»

8-« فوق تخصص تجارتن!»

9-« نه بابا! تعدادی با سرمایشون کار می کنن! همه که تاجر نیستن!»

چند روز بعد حاجی را به خانه آوردند و همان شایعه سازان از همه مشتاق تر به عیادت بودند! و به عیادت رفتند و برای حاجی از خدا طلب شفای عاجل کردند!

حاجی کم حال و لاغر توضیح می داد:

«همون اول  آمپولی به کمرم زدن که احساس کردم نیم تنه به پایین آنِ من نیست! و دکتر با کمک دستیاراش پنداری پیرنمو شکافتن و پس از کاوش و مکاشفه، شستن و لایه لایه دوختن و شکافو بهم آوردن!

اما آرامش من! از رفتار دکترم بود!

در حین کار حال یکایک دستیاراشو می پرسید و اگه لازم می دونس با اونا مزاح می کرد! و آخر سر مث استاد کاری ماهر که به نتیجه ای مطلوب رسیده، لبخند زنان اتاق عمل را ترک کرد.

1- به داستانکهای 92-101 و 110 رجوع شود.