داستانک در عصر ما

سیدرضا میرموسوی

داستانک شماره: 103

گلادیاتورها نفر به نفر کشته می شدند و مدیر موسسه گلادیاتوری سر تا پا خشم به سوی آسایشگاه می دوید...

کنار بستر پیر هدایتگر(1) ایستاد و داد کشید:

«ای پیر خفته! گلادیاتورهای من کشته می شوند تو استراحت می کنی!؟»

و چون چهره رنگ پریده و قیافه بی رمق او را دید، دستور داد مدتی از او پذیرایی کنند.

با بهانه ای مسابقه را به آینده موکول کرد!

روزی به پیر هدایت گر گفت:

«ای پیر! 

سرگروه جنگجویان دشمن خود را به هیبت آشیل افسانه ای درآورده که ترسی به جان گلادیاتورها می افکند، چه باید کرد!؟»

پیر گفت:«باید ببینم!»

روز نبرد پیر هدایتگر در حصار حفاظتی گلادیاتورها وارد میدان شد! آشیل کذایی را دید و عربده کشی او را شنید با خود زمزمه کرد:

و سریع سخنانی به گلادیاتورها گفت که آنان با روحیه ی دو چندان می جنگیدند...

یکی از گلادیاتورهای خشمگین ضربتی سهمگین چنان بر گردن آشیل کوبید که کلاه خود از سرش پرید و بر خاک افتاد...

پس از پیروزی مدیر از پیر پرسید:

«به گلادیاتورها چی گفتی!؟»

و پیر هدایتگر جواب داد:

«به آنان گفتم آشیل افسانه ای رویین تن بود نیازی به کلاه خود و زره نداشت و این پوشش سنگین نیز چالاکی را از او می گیرد.»

1- به داستانک های 42- 57 - 62 -75 رجوع شود.

2- فردوسی