داستانک در عصر ما

بخش دوم-شماره 114

شماره 362 از مجموعه داستانک در عصر ما

داسـتـانـک

ناصر و منصور(1)

تیم جوانان محله ی ما در تکنیکِ بازی چنان پیشرفت کرده بودند که هرگاه عصر  روزهای تعطیل مسابقه ای با تیم محله ی دیگر ترتیب می دادند زن و مرد، پیر و جوان کنار میدان جمع می شدند و جوانان خود را با شور و هیجان تشویق می کردند که بازی بچه ها تماشایی شده بود! در دریبل کردن و قیچی زدن و برگردان زدن و پاس کاری و شوت های موفق و ... کارشان هنرمندانه بود.

این مسابقات ضمن پرورش استعدادهای جوانان سرگرمی خوبی برای جمعیت در خانه مانده محسوب می شد.

به ویژه عصر روزهای تعطیل که به طور معمول اگر مشغولیتی نباشد کسل کننده و ملال آور خواهد بود. در شکل گیری تیم باید از دو برادری گفت که در محله همت کردند و ظرف مدت کوتاهی تیمی از جوانان جدی و دوست دار فوتبال بوجود آوردند. این دو برادر به نامهای ناصر و منصور در محله ما زبانزد بودند که در هر کار اجتماعی به نفع مردم محله پیش قدم شده با دلسوزی کار را تا پایان مدیریت می کردند.

اما زمانی که تیم فوتبال به مرحله ی چشم گیری رسید و می توانست دیگر تیم های محلات را شکست دهد و جمعیت تماشاگر نوبت به نوبت افزوده می شد، دو جوان غیبشان زد و تیم دچار  ضعف و خیلی زود بچه ها پراکنده شدند...

 از آن زمان تعدادی از جوانان محله مورد تحقیر و تمسخر بازیکنان دیگر محله ها واقع می شدند که «چه زود قهرمانان شما جا زدند» یا «تازه خود را رقیب سر سختِ تیمها می دانستند» یا «تب تند بودند زود عرق کردند» و دیگر... این جوانان روزی دو برادر را دیدند که به اتفاق پدر جلوی خانه از تاکسی پیاده شدند. یکی از برادرها پدر را کمک می کرد تا راحت تر به خانه برود و دومی با راننده تاکسی مشغول تسویه حساب بود که یکی از جوانان دو انگشت خود را کنار دهان قرار داد و سوت بلندی زد. برادری که با راننده مشغول گفتگو بود، نگاهی به جوانان کرد و به طرف آنها آمد و پس از حال و احوالی  صمیمانه در جواب سوال جوانان که چرا تیم را ترک کردید گفت:« بازی فوتبال هر از گاهی یک جفت کفش نو می خواد و ما دو برادر دو جفت و هر بار قیمت ها بالا و بالاتر میره و پدر باز نشسته و مریض حاله، خواستیم کمی از بار هزینه های خانواده کم کنیم....»