گلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسیگلهای پِیرنگ
وبلاگی برای ترویج آموزش داستان نویسی
رمانتیک
رمانتیک
قطعه ادبی از کتاب بهاریه نوشته سیدرضا میرموسوی
شماره 203 از مجموعه داستانک در عصر ما
تو می گفتی وفا یعنی:
دو تایی توی باغ آرزوهامان
دویدن
و دست در دست هم
از هر چمن یک گل
و از هر شاخه ای
یک میوه چیدن
*
تو می گفتی وفا یعنی:
اگر گردی، غباری، یا که تاری
در میان باغ
نشیند روی چشم هامان
بایستم روبروی هم
نگاه ها در نگاه هم
برو بیم با نسیم سوت لب هامان
همان گرد و غبارِ
مانع دیدن
*
تو می گفتی وفا یعنی:
اگر تک بوته ای در باغ
از هجوم باد و طوفانی
به خود لرزید
و یا یک تک درخت میوه ای
در سوز سرمای زمستانی
از ریشه ها
بر جای خود خشکید
من و تو،
پا به پای هم
همان تک بوته را
با بوته های سالم دیگر
به هم پیوند خواهیم زد
و یا این که
به جای تک درخت خشک
یک جفت نهالِ
زنده خواهیم کاشت
*
تو می گفتی وفا یعنی:
اگر خاری خلد بر دست هامان
و یا رنجی رسد بر جسم و جان هامان
پرستاری شویم
دلسوز و یاریگر
و تا بهبودی کامل
بمانیم تا سحر بیدار
بر بالین یکدیگر
*
تو می گفتی وفا یعنی:
که طعم زندگانی را
زیر سقفی چشیدن
و با یک ظرف و یک قاشق
و یک لیوان
شراب مهربانی را
به زیر سایه ی تنها درخت بید مجنون
سر کشیدن
*
تو می گفتی وفا یعنی:
اگر روزی،
سپید ابر بهاری آمد و
از آسمان باغ بارش کرد
و هر گل میوه ای
تا از درون هر جوانه
سر برون آورد و
باران را نیایش کرد
من و تو
زیر چتری آسمانی رنگ
در مسیر جویبار و رود
و بر سبز مخمل مرطوب
سرود عهد خواهیم گفت
که تا جان و جهانی هست
از آنِ هم
و تا جاوید،
خواهیم بود...
ولی یارا!
در این ایام،
که من با خاطراتم
زندگی دارم
سوالی راه ذهنم
بست
و آن این است:
ز صحبت های رویایی که می کردی
تو اصلا،
هیچ یادت هست!؟
و پاسخ را خود من خوب می دانم
که خواهی گفت:
«جوانی هم بهاری بود و بگذشت...»(1)
1-باباطاهر
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(32)
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(32)
سیدرضا میرموسوی
شماره 192 از مجموعه داستانک در عصر ما
گریه لیلی!
... آخرهای شب در سکوتی مبهم و غرق در تجزیه و تحلیل گفتگوها، خانه بابا یاشار را ترک کردیم. من سخنی برای گفتن نداشتم، نفسم به زور بالا می آمد! و وظیفه ی تشکر و خدا حافظی از ایلیار و خانمش را با اشاره سر و دست به جا آوردم، هر لحظه بیشتر و بیشتر در خود فرو می رفتم...حالت آدم کتک خورده ای را داشتم که عاجزانه و درمانده به خانه بر می گشت...
احساسم می گفت:«نگاه کن! سکوت و تاریکی بر همه جا سایه گسترده و هیچ جنبنده ای دیده نمیشه...»
که صدای ایلیار بلند در کوچه طنین افکند:«اوستا رضای مجنون! روی گریه لیلی حساب کن!»
و حرکت ماشینش که دور می شد... مفهوم کلام ، احساسم را به چالش می کشید!
با این حال در خانه دراز به دراز افتادم و پس از دقایقی ناگهان با مشتهای گره شده هر چه محکم تر بر متکا می کوبیدم و داد می زدم:«آهای کلاه مخملی! مگر مجرم گیر آوردی که بازخواست می کنی! دست کم پیشتر تحقیق می کردی!؟
آهای بابا یاشار! تو چرا لال شدی!؟
تو که منو می شناسی!
ما با هم دوستیم! آهای دخترخانم! تو چرا چیزی نگفتی!؟»
و صورتم را میان دستها گرفته از ته دل زار زدم و پدر و مادرم را طلب می کردم که باز صدای ایلیار در گوشم پیچید:«اوستا رضای مجنون! روی گریه لیلی حساب کن! حساب کن...»
به راستی چرا آیناز گریه می کرد!؟
بدون شک از شرایط پیش آمده رضایت نداشت! پنجره را باز کردم و چند نفس عمیق کشیدم! بله خودش بارها برای من گل فرستاده بود، شاید دل نازکش به حال و روزگار من سوخته بود!
بابا یاشارم چند سال است که مرا می شناسد اگر تمایلی نبود که دعوت نمی کردند! بلند شدم و دور اتاق چرخیدم و فریاد زدم:«آهای آیناز! نگران نباش! دل من پیش تویه... من دلبسته ی تو شدم...
من خاطرخوام... خاطرتو می خوام...»
...
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(26)
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(26)
سیدرضا میرموسوی
شماره 186 از مجموعه داستانک در عصر ما
آیناز... آیناز!
... چند روزی گرفتار سوگواری شدم. و آنچه قابل ذکر است و روحیه ی مرا تقویت کرد، دیدار دوست بود!
دیدن مهندس و پدر بزرگوارش که با همه ی مشکلات کهولت سن در مراسم حضور یافتند و وجود شما آقا معلم که به مجلس ما رونق بخشید!
و یادم نمی رود روزی را که به اتفاق مهندس و جنابعالی، گشتی در شهر زدیم که دیگر از آن کوچه ها و کوچه باغ قدیمی نشانی نمانده بود!
و یادم می ماند که شما هنوز بر همان مرام و مسلک مهر و محبت و صفا و صمیمیت پیش می روید و من به داشتن چنین دوستانی به خود می بالم.
به تبریز برگشتم و کنار دست ایلیار به کار مشغول شدم.
شبی در مسیر خانه، بابا یاشار جلو مغازه اش با کسی گفت و گو می کرد و تا چشمش به من افتاد با صدای بلند گفت:«یاشاسین آگا گل! مدتی میشه پیدات نیس جوون! چرا لباس سیاه پوشیدی!؟»
موضوع پدر را گفتم که ایشان پس از اظهار تاسف و گفتن تسلیت سرش را داخل مغازه برد و گفت:« آیناز...آیناز... کجایی بابا!
بیا به همسایه جوون تسلیت بگو! آگا گل عزاداره...»
آیناز چه نام خوش آهنگی و نازی!
و دختر خرامید و جلو مغازه آمد و با همان نگاه افسونی اش با دلسوزی همدردی کرد و برای من آرزوی سلامتی و طول عمر!
و از آن شب باز فکر و خیال و آرزو و آمال گریبانم را گرفت و همیشه و همه جا آهنگ(آیناز... آیناز...) را می شنیدم و تصویر نگاه افسونی اش را پیش چشم می دیدم!
چند ماهی گذشت که در طول این مدت بارها به بهانه ی خرید به سوپر محله ی بابا یاشار سری می زدم و اجناسی تقریباً فاسد نشدنی را که نیازی نداشتم می خریدم!
به طوری که در هر گوشه کنار خانه ام یک کیسه نایلونی از اجناس متفاوت گذاشته بودم و با دیدن هر کیسه چگونگی نگاه و برخورد آیناز را مرتب مرور می کردم!
و شبی بیخوابی به سرم زد...
بلند شده ، دور اتاق می چرخیدم!
تندتر... تندتر... ها....ها...
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(23)
داستانی بلند برای نوجوانانی که در خانه مانده اند(23)
سیدرضا میرموسوی
شماره 183 از مجموعه داستانک در عصر ما
سورپرایز!
...هر روز چشمهایم به دنیای روشن تری باز می شد و بی اختیار هر تابلو یا نوشته ای را می خواندم و نیز روزنامه و مجلات و ...
اما هیچ روزی از کار کردن در کنار ایلیار غافل نبودم و با زبان زد شدن ایشان به عنوان استاد بنای مسئول و خلاق همراه با حاجی معمار خوش نام، سبب شد ایلیار روزی با سرهنگ پادگان قرارداد ببندد، که طبق آن بنده پس از طی دوماه دوره تعلیماتی نظام وظیفه امور ساخت و ساز ساختمانی پادگان را تا پایان دوره خدمت به عهده بگیرم.
روزی سقف آسایشگاهی را می زدم که متوجه شدم افسری جوان بِرّ و بِرّ مرا تماشا می کند! دقت کردم، آشنا به نظر می رسید ، خشکم زد!!!
پسر آقای امیری بود!
یعنی چی!؟
او کجا اینجا کجا!؟
و صدایش را بلند کرد:
«سرکار اوستا! خسته نباشی!» تا از داربست پایین بیایم تمام خاطرات باغ خرابه، بچه محصل، این آقازاده آقای امیری، عروس خانم، آشپزباشی هیجان زده...(1)
مانند فیلمی پیش چشمهایم به نمایش در آمد و در باطن کمی آشفته و نگران بودم!
سلام نظامی دادم که سرباز بنا محسوب می شدم و جناب سروان با چهره ای باز مرا به آغوش کشید و خندان پرس و جوی حال مرا می کرد و به اتیکتم نگاهی انداخت و گفت:«از دیدن شما سرکار پایدار خیلی خیلی خوشحالم! ابتدا شک داشتم ولی خوشبختانه شکم به یقین تبدیل شد. چند وقت پیش در دفتر جناب سرهنگ بودم که با حاجی معمار و دوست شما اوستا ایلیار آشنا شدم که بسیار از نحوه ی کار و رفتار شما رضایت داشتن و از این بابت هم شادی خودمو نمی تونم پنهان کنم و این خبر برای من و خانواده ام یک سورپرایز هیجان انگیزه...»
از برخورد خوب او به یاد پدر بزرگوارش افتادم که همیشه شایسته احترام می دانستم و اینک پسر خلف او همان صفات را به ارث برده بود، لذا گفتم:«دیدن شما، پس از سالها برای منم یک سورپرایزه!»...
1-به شماره های 1-2-3 و4 مراجعه شود.
داستانی بلند برای نوجوانان(21)
داستانی بلند برای نوجوانان(21)
سیدرضا میرموسوی
شماره 181 از مجموعه داستانک در عصر ما
شور و شیدایی در شیراز
در حالی که مشت گچی را که من آماده کرده بودم روی دیوار پهن می کرد و ماله می کشید جواب داد:
«از کودکی توی باغچه حیاط با گل و چوب و سنگ ریزه انواع خونه ها را می ساختم، یادمه پدر خدابیامرزم به مادر می گفت؛ نگاه کن! اونقدر تو کارش جدیه که گذشت زمون یادش میره...
اینو میگن کار عاشقونه!
میشه کاراشو به عنوان دکور استفاده کنیم!»
در سه روز فراغت اجباری بنابر تعلق خاطر ایلیار به حافظ با پیکان تازه خریده اش عازم شیراز شدیم و بین راه ایلیار ترانه می خواند:« بیا بریم شاه چراغ، شاه چراغ، عهدی ببندیم، عهدی ببندیم...»
و پس از زیارت، وارد حافظیه شدیم و چه خبر بود!؟
جمعیتی انبوه از دانشجویان دختر و پسر گرداگرد آرامگاه در صفوفی منظم ایستاده بودند و دل و جان به صدای دل انگیز و روح نواز هنرمندی سپرده که در کنار تربت حافظ ابیاتی از غزل شاعر را در دستگاه آوازی چنان می خواند که گاه جوانان از سر شوق و شور اشکی در چشمهایشان حلقه می بست یا بر گونه ها می چکید، و گاهی خواننده مانند بلبلی بر شاخسار چهچه ی ممتدی سر می داد که همه جمعیت حاضر در حافظیه به وجد آمده از شدت شادی و هیجان کف می زدند و سوت می کشیدند...
و ایلیار را می دیدم در حس و حال شیدایی!
بیخود از خود و گویی در این عالم نیست...
و افسوس و دریغ که این عالم لذت بخش را پیرمردی از من گرفت!
موضوع از این قرار بود که چند تن از دانشجویان اوراقی را میان حاضرین پخش می کردند.
به دست من که رسید دیدم صفحه ای نقاشی خط رنگین از ابیات غزل بود که محو زیبایی آن شدم و وانمود می کردم که آن را می خوانم!
پیرمرد کنارم گفت:«جوون! لطفا بلندتر بخون! من عینک مطالعم رو نیاوردم!»
و عرق شرم بر سراسر وجودم نشست...
آرزو می کردم آب شوم و به زمین فرو روم، و یاد زمین دهان باز کند و مرا ببلعد...